Roadtrippin’ Patagonië
Ons vorige verhaal eindigde in Ushuaia, het `einde van de wereld`. Sinsdien hebben we weer een hoop meegemaakt op onze roadtrip. Het aantal `wauw` momenten is de laatste weken weer erg hoog! Zo hebben we in Ushuaia een panoramische vlucht gemaakt met een klein vliegtuigje over de verschillende bergen in de omgeving en over het Beagle kanaal. Het vliegen zelf is al een hele beleving aangezien er een behoorlijk sterke wind stond. Na nog geen 2 tellen los van de grond te zijn, waren we overgeleverd aan de wind en trok het vliegtuig helemaal schuin om een vroegtijdige (crash)landing te voorkomen. De uitzichten waren geweldig, vooral het berggebied in Chili die je vanaf de grond in Ushuaia niet kon zien. Na 1 uur gehobbel en angstzweet te hebben uitgestaan zijn we weer veilig geland. Echt een moment om de grond te kussen!
Ook hebben we genoten van het Tierra del Fuego National Park, ondanks dat we daar een paar dagen regen hebben gehad. Na een aantal dagen in het levendige Ushuaia en omgeving was het weer tijd om verder te reizen. Onze volgende bestemming: Punta Arenas in Chili.
Punta Arenas is zelf niet heel erg spectaculair, maar we hebben er een hele leuke dagtocht gemaakt naar een pinguïn kolonie. Echt geweldig. Een mooi duinlandschap met daartussen pinguïnfamilies met hun jonkies. De jonkies waren al van redelijk formaat (bijna net zo groot als hun ouders), maar nog helemaal pluizig. Echt geweldig hoe dichtbij ze zitten. Je kon ze bijna aaien, zo dichtbij. We hebben overwogen een pinguïn mee te nemen in onze 'Dixi op wielen', maar hebben de verleiding kunnen weerstaan.
Volgende stop: Torres del Paine. Een bekend park in Chili waar een paar weken geleden flinke bos- en heidebranden hebben plaatsgevonden. In het park was dit ook goed zichtbaar. Maar dat mocht de pret zeker niet drukken. We kunnen niet anders stellen dan dat dit park echt super geweldig mooi is. We hebben elke dag wel een paar ‘wauw' momenten gehad. Zelfs al onderweg naar het park vielen onze monden af en toe open, zo mooi. Eenmaal binnen het park werd het nog beter. Het park is goed te bereizen met een auto of camper en er zijn verschillende korte en lange wandelingen, waar we er een flink aantal van hebben gelopen. Ook het weer zat aardig mee. We hebben er in totaal 5 dagen doorgebracht met als hoogtepunt het uitzicht vanaf Lago Pehoé (zie fotos) waar we ook een nacht gekampeerd hebben. Het valt dan ook zeker niet mee om te stoppen met foto's maken.
Met een heleboel mooie belevenissen op zak zijn we nu aangekomen in El Calafate (Argentinië), maar daarover de volgende keer meer!
Veel liefs,
Denny en Lies
Het einde van de wereld…
Ook al is het nieuwe jaar al een aantal dagen begonnen, we willen iedereen via deze weg toch nog al het beste en vooral veel gezondheid wensen voor 2012! En bedankt voor alle leuke reacties die we van iedereen krijgen, keep them coming!
Maar nu eerst nog een stukje over de afsluiting van 2011, want daar waren we gebleven. Nadat ons achterste hersteld was van het paardrij-avontuur hebben we de bus gepakt naar Buenos Aires, om daar Kerst te vieren. In Argentinië worden Kerstavond en 1e Kerstdag gevierd, dus besloten wij ons aan te passen. Dat ging alleen niet zo makkelijk. We wilden lekker uit eten op Kerstavond, maar ondanks de enorme omvang van de stad was alles dicht. Blijkbaar is Kerstavond hier echt een familie aangelegenheid. We begonnen de moed al op te geven, toen we een soort Chinees restaurant vonden waar ze een lopend buffet hadden voor de gelegenheid. Hoe diep kun je zinken op Kerstavond? Maar we moeten toegeven dat het eigenlijk best lekker was. Na een zonnige en warme Kerst besloten we dat het wel een goed idee zou zijn om direct een campervan te huren. Dat viel niet mee, maar het is gelukt! En zo vertrokken we eind december met ons nieuwe huisje richting het zuiden.
De afstanden zijn hier enorm. Het kostte ons 3 dagen om op onze eerste bestemming aan te komen: het merendistrict. De camper heeft een snelheidsbeperking van 90 km/u, dus echt hard gaat het niet. De snelweg is hier grotendeels een eenbaansweg, waar je nauwelijks verkeer tegenkomt. Er wordt veel naar ons gezwaaid, met name door truckers. Blijkbaar vinden ze dat we met ons gevaarte bij hun ‘clubje' horen.
Eenmaal in het merendistrict konden we nauwelijks wat zien. In buurland Chili was een vulkaan uitgebarsten (dat schijnt ‘ie met grote regelmaat te doen), waardoor de lucht gevuld was met asdeeltjes. Gelukkig verschilde de windkracht en -richting per uur, zodat we af en toe nog wel wat konden zien hoe mooi het hier was.
Kamperen doen we afwisselend in het ‘wild' en op echte campings. Althans, echte campings... Den heeft zelfs een keer een uur hout staan hakken om het water voor onze douche te verwarmen.
We zijn al aardig ingeburgerd en hebben zelfs onze eigen parilla (een gril rooster) waar met grote regelmaat flinke lappen Argentijnse steak op gebraden worden, boven een zelfgestookt houtvuurtje. Heerlijk!
Inmiddels zijn we helemaal in het zuiden van Argentinië: Tierra del Fuego. Het was een aardige uitdaging om hier te komen. Naast heel lang en ver te hebben gereden (en dan bedoelen we ook écht heel lang en ver) moesten we twee keer de grens oversteken. Je kunt namelijk niet op dit Argentijnse stuk land komen, zonder via Chili te reizen. En de grens oversteken is hier een totaal ander begrip dan in de EU... We worden nog moe als we er aan terug denken. Stel je voor: een gebouw, in de middle of nowhere, waar de rijen tot buiten staan. Je staat eerst 45 minuten in de koude wind te wachten, tot je binnen bent. Daar gaat de rij nog verder en constateer je dat er 3 stappen zijn die je moet doorlopen, waarvoor je afzonderlijk in de rij moet staan. Eerst moet je als persoon officieel het land verlaten. Daarna moet je officieel het volgende land binnen gelaten worden. En oh ja, daar hebben we trouwens nog een andere rij voor. En nee, die stap stond nog niet in het 3-stappenplan. Vervolgens moet je je auto uitvoeren en in het volgende land invoeren. Tot slot moet je laten weten of je nog etenswaren hebt aan te geven, want je mag niet alles meenemen. En voor dit alles krijg je een stempelkaart mee. Pas als je alle vijf de stempels hebt, mag je de grens over. Net een soort Elfstedentocht. Het duurt in elk geval bijna net zo lang! In totaal zijn we er ruim 3 uur mee bezig geweest. Om vervolgens een dag later weer de grens naar Argentinië over te steken. Dit duurde gelukkig maar 1 uur. Maar je raad het al: dat was natuurlijk te mooi om waar te zijn. Tien kilometer verderop bleek dat dit uur alleen maar was om Chili te verlaten. Nu moesten we hetzelfde proces nog een keer doorlopen om Argentinië weer in te mogen. Echt, welke halvezolen dit bedacht hebben... Maar goed, als je eenmaal de mooie bergen van Tierra del Fuego ziet, ben je dit gedoe gauw vergeten!
We bevinden ons momenteel aan het einde van de wereld: in Ushuaia. Het is hier een stukje kouder dan we tot nu toe gewend waren, maar dat is ook niet zo gek, zo vlak bij Antarctica. De camper geeft ons enorm veel vrijheid. We komen op plekken waar we zonder camper nooit zouden komen en genieten dus volop.
Vanaf het einde van de wereld: ciao!
Denny & Lies
Cowboys, steaks & oldtimers
Hola chicos!
Na het leuke, maar dure dorpje San Pedro de Atacama (Chili) was het tijd om richting het zuiden te reizen, tot op de hoogte van Santiago. Voordat we hier aan begonnen wisten we totaal niet wat we konden verwachten van het noorden en midden van Chili. Na vele kilometers en verschillende tussenstops kunnen we u mededelen dat dit stuk van Chili geen aanrader is. Levenloze dorpjes, droge en saaie natuur, kortom een stuk om snel doorheen te crossen. Met ongeveer 2.200 kilometer in 5 dagen hebben we dit dus ook gedaan!
Met Valparaíso (Chili) als tijdelijke uitvalsbasis bereidden we ons langzaam voor om richting Mendoza (Argentinië) te reizen. Valparaíso is een stad gelegen aan de zee en staat bekend om zijn gekleurde huisjes en oude kabeltreintjes die steil de heuvels op gaan. Na een paar dagen relaxen, heerlijke sushi gegeten te hebben en de was gedaan te hebben was het tijd om door te reizen. Onderweg naar Mendoza (ongeveer 7 uur rijden) hebben we een hoop moois gezien. Veel hoge en indrukwekkende bergen, want je doorkruist het Andes gebergte, langs de hoogste bergen van Zuid Amerika (o.a. de Aconcagua). Gelijk zit de 'mood' er weer goed in, want Lies + Denny + bergen is meestal een goede combi
Eenmaal in Mendoza aangekomen worden we verrast door de leuke sfeer die er hangt. Leuke terrasjes, mooi weer (rond de 33 graden), vriendelijke mensen, overheerlijke Argentijnse steaks en Argentijnse wijn, bergen op 1 uur rijden en een hoop oude Amerikaanse auto's die de stad veel charme geven. De volgende dag zijn we in de stad gelijk op zoek gegaan naar een meerdaagse tocht de bergen in. Met wat geluk treffen we een 3 daagse ‘cabalgata' (trektocht te paard).
De tocht was ongelooflijk mooi. We hadden erg tamme en sterke paarden, een vriendelijke gids (een echte ‘gaucho') en dat alles in een prachtige vallei met uitzicht op de witte bergen. De eerste dag hebben we ongeveer 5 uur op het paard gezeten richting onze kampeerplek aan een mooi riviertje (dit was meteen onze watervoorraad en badkamer). Eenmaal aangekomen hebben we het kamp opgezet en bereidde de gids een groot stuk steak (ter grootte van een kwart koe) bij het kampvuur. Heerlijk! Die nacht hebben we geslapen als cowboys: zonder tent in de buitenlucht onder de sterrenhemel! De echte cowboy (onze gids) lag lekker in zijn tent
De volgende dag gingen we verder de vallei in richting een bergmeer. Een lange zit, alleen maar bergopwaarts over soms onmogelijke paden. Eenmaal aangekomen bij het meer was onze kont er echt klaar mee en onze paarden volgens ons ook. En toen moesten we nog terug... Bij terugkomst in ons kamp ging er wederom veel vlees op de grill. Die nacht hebben we 'lekker' in de tent zonder fatsoenlijk matje of matras geslapen in de hoop dat onze benen en kont ook de laatste dag nog het paard op konden. Verrassend genoeg waren de meeste ongemakken de volgende ochtend verdwenen en konden we de laatste tocht richting een uitzichtpunt probleemloos aanvangen. Wauw, wederom een mooie tocht en een mooi uitzicht. Toen was het tijd om weer langzaam richting de bewoonde wereld te gaan. Via ons kamp reden we terug richting het begin van de vallei waar we 3 dagen geleden begonnen. Uitgeput, maar voldaan komen we terug in Mendoza waar we weer lekker in een bed kunnen slapen... En dat is ook genieten!
Morgen vertrekken we naar Buenos Aires, waar we het goede van Mendoza ook weer hopen aan te treffen. We zullen Kerst dus ook daar doorbrengen, al zit de Kerststemming er door het warme weer nog niet helemaal in. Toch willen we iedereen bij deze een hele fijne Kerst toewensen en alvast een gelukkig en gezond Nieuwjaar!
Groetjes uit een zonnig Argentinië,
Lies en Denny
Boliviaans Roulette
Lieve familie en vrienden, hier weer een berichtje uit Zuid Amerika! Het is alweer een paar weekjes geleden sinds onze laatste post en we hebben in de tussentijd weer een hoop meegemaakt. Zo hebben we Peru achter ons gelaten en Bolivia voor een tijdje ons thuis gemaakt. We zijn Bolivia binnengekomen via Puno (Peru) en het Titicaca meer (3800 meter hoog). Het plaatsje heet Copacabana, niet te verwarren met het bekende strand in Brazilië. Op zich waan je je in Copacabana nog steeds een beetje in Peru, want vrijwel alles is hetzelfde als in Puno. Zelfde meer, zelfde mensen, zelfde eten. We hebben een leuke dagtrip gedaan naar Isla del Sol, waar volgens de Inca´s de zon is geboren. Een mooi eiland, wat wel wat weg had van een Grieks eiland. Op het eiland een flinke wandeling gemaakt met hoogtes ruim boven de 4.000 meter. Na deze dagtrip ging het mis! We kregen allebei last van onze buik en werden de volgende ochtend behoorlijk ziek wakker. Balen, maar niet geheel onverwacht. We hadden al verwacht dat Bolivia qua hygiëne een stuk minder zou zijn dan Peru. Dus bij elke maaltijd was het een soort Boliviaans roulette en nu hadden we de jackpot. Doordat we allebei ziek op bed lagen, hebben we een aantal dagen langer door moeten brengen in Copacabana.
Na een paar dagen uitzieken zijn we met de bus naar La Paz gegaan. La Paz is de politieke hoofdstad van Bolivia, gelegen op 3.600 meter. Een leuke chaotische stad gelegen in een soort kom, waardoor je een mooi uitzicht over de stad hebt als je aan komt rijden. We hebben La Paz gebruikt als een tussenstop voor ons uiteindelijke doel in Bolivia: Salar de Uyuni. Het was een behoorlijke onderneming om in Uyuni te komen aangezien de trein om onduidelijke reden niet reed. Dus via een omweg en een extra dag toch met de bus aangekomen in Uyuni. Dit stadje doet een beetje verlaten aan. Het ligt echt in de middle of nowhere en het is er gort droog. Kortom, genoeg redenen om gelijk de volgende dag een tour te doen naar de bekende zoutvlakte van Uyuni. Een driedaagse tour die ons al het moois van de omgeving laat zien en ons op de grens van Chili afzet. Dat komt mooi uit! In de drie dagen met een 4x4 jeep hebben we onze ogen uitgekeken. De eerste dag van de tour begonnen we bij de ‘train graveyard’ waar allemaal oude, verroeste stoomtreinen stonden. Erg leuk om te zien en je kon op en in de treinen klimmen om leuke foto’s te maken. Daarna richting de zoutvlakte. Erg indrukwekkend en erg groot. We hebben er de rest van de dag rondgereden. Het is een soort traditie om op de zoutvlakte grappige foto’s te maken en onze gids was hier erg fanatiek in (zie de foto’s voor een paar voorbeelden). Toch apart dat je op een zoutvlakte van vele honderden kilometers rijdt en vervolgens zoutloos eten geserveerd krijgt…
De tweede dag hebben we de zoutvlakte achter ons gelaten en zijn we een gebied met vulkanen ingereden in de buurt van Chili. Veel in de auto gezeten en heel veel gezien: vulkanen, bergmeren, lavalandschappen en flamingo’s. Kortom, een geslaagde dag.
De derde dag stonden we al om 04:00 uur op. Dat is wel even zuur, helemaal omdat we op 4.300 meter geslapen hebben. Dus heeeel erg koud. In alle vroegte gingen we op weg naar een semi-actieve vulkaan waar je in de rokende krater rond kunt lopen. Erg indrukwekkend om modder te zien koken terwijl je vingers er ondertussen af vriezen. Daarna op weg naar een natuurlijke ‘hot-spring’ waar je lekker kunt rond dobberen in water van ongeveer 35 graden. Je kunt je voorstellen dat het niet mee viel om je buiten in de vrieskou uit te moeten kleden… Maar het hete water maakte alles goed! Erg leuk allemaal. Na nog een paar meren en vulkanen gezien te hebben was de tour bijna ten einde. Op de grens van Chili zijn we afgezet en konden we met de bus de grens over.
Nu zitten we in San Pedro de Atacama. Een leuk, klein dorp wat wel iets weg heeft van het wilde westen. Veel houten deuren, zandwegen en mooi weer. Morgen trekken we verder naar het zuiden, in eerste instantie naar Antofagasta. We zullen zien wat Chili voor verrassingen voor ons in petto heeft!
Liefs,
Denny & Lies
Manu National Park
Afgelopen week hebben we een hele andere kant van Peru ontdekt: de jungle. Na slechts één rustdag in Cusco stond ons volgende avontuur alweer op ons te wachten: 7 dagen naar Manu National Park, gelegen in het Amazonegebied.
Manu bestaat uit 3 delen: 80% is ontoegankelijk (hier wonen nog inheemse bevolkingsgroepen), 10% is voor iedereen toegankelijk (hier zijn ook nog dorpjes te vinden aan de rivier) en de laatste 10% is de Reserved Zone, alleen toegankelijk voor een paar tour operators. Wij zijn deze week in de laatste 2 delen geweest.
Allereerst was het ruim een dag rijden vanuit Cusco om bij de rivier Alte Madre de Dios te komen. Daarvandaan gingen we verder per houten boot. We overnachtten deze week in primitieve lodges. Sommigen in kleine dorpjes langs de rivier, anderen midden in het regenwoud. Grotendeels zonder elektriciteit. Douchen deden we met rivierwater. Dit was vaak één van de hoogtepunten van de dag, aangezien het er bloedje heet en zeer vochtig was.
Op de meeste dagen maakten we één of meerdere wandelingen door de jungle, op zoek naar dieren. Zowel overdag als 's avonds in het pikkedonker. Als je een hoofdlampje precies in het verlengde van je ogen plaatst, kun je in het donker de ogen van de dieren zien oplichten. In het donker zagen we met name insecten, heel veel insecten. Grote spinnen, schorpioenen, duizendpoten en ga zo maar door. Overdag hebben we veel mooie vogels en vlinders gezien, maar ook de reuzen otter en heel veel verschillende apen (doodshoofdaapjes, capucijnaapjes, brulapen, wolapen etc.). En heel veel muggen... Helaas hebben we geen jaguars gezien.
Op één van onze dagen midden in de jungle zagen we een donkere lucht aankomen. Een regenbui! Heerlijk! (Ja, je krijgt hier een andere mentaliteit t.o.v. regen dan in Nederland...) Van het ene op het andere moment stak er een enorme wind op. Wij zaten met z'n allen in een grote hut die ingericht was als eetkamer. Om ons heen begon het te kraken, takken vielen naar beneden. We moesten schreeuwen om elkaar nog te kunnen verstaan. Op een gegeven moment hoorden we achter ons heel hard gekraak... We draaiden ons om en op dat moment zien we een enorme boom omvallen, bovenop één van de houten hutjes waarin onze groep verbleef! Wat een klap! In een fractie van een seconde was het huisje volledig met de grond gelijk gemaakt. Gelukkig zat iedereen op dat moment in de eetruimte en is niemand gewond geraakt. Pas nadat de ergste wind was gaan liggen, mochten we naar buiten. Daar hebben we met z'n allen het huisje helemaal uit elkaar gehaald en de spullen van onze reisgenoten verzameld. Tijdens onze volgende wandeling bleek dat dit niet de enige boom was die was omgevallen. Meerdere malen moesten we van het pad afwijken, omdat het geblokkeerd was. Deze tropische storm was wel bijzonder om mee te maken!
Na een week in de jungle hebben we nog 1 dagje doorgebracht in Cusco. 's Avonds hebben we in een zeer lokaal restaurantje gegeten. Den heeft zich hier gewaagd aan het Peruaanse gerecht ‘cuy' (cavia).
Op dit moment zitten we in Puno, aan Lake Titicaca. We gaan hier eens even lekker een paar daagjes rustig aan doen. In Manu stonden we gemiddeld om 05.15 uur op, dus uitslapen staat zeker op de to do lijst!
Tot de volgende keer!
Liefs,
Denny & Lies
Van Noord naar Zuid
Sinds ons laatste verhaal hebben we alweer zoveel meegemaakt. We zijn begonnen aan onze tocht richting het Zuiden. Dat houdt in dat we veel, heel veel tijd in de bus hebben doorgebracht. En dat gaat je niet in de koude kleren zitten... Wij vragen ons af of de buschauffeurs hun rijbewijs wel gehaald zouden hebben als ze in Nederland moesten afrijden. Met 80 km de bocht in op een bergweggetje met flinke afgronden is hier niets. Maar goed, we moeten ze nageven dat we nog steeds in leven zijn!
Na een busrit van een volle dag van Huaraz naar Lima, stapten we de volgende dag direct op de bus naar Ica, ongeveer 5 uur ten Zuiden van Lima. Vlakbij Ica ligt de oase Huacachina, middenin in een enorm duingebied. Het toerisme heeft zijn tol geëist. Het gebied raakt aardig vervuild, met name door zwerfafval. Maar desondanks is het duingebied prachtig en hebben wij ons ook overgegeven aan de toeristische hoofdattractie: met een buggy door de duinen crossen en sandboarden. Als je bovenaan zo'n enorme duin staat en je moet steil naar beneden op je board, dan slik je wel even! Het woestijnklimaat heeft ons in elk geval goed gedaan. Het was een welkome afwisseling na de vrieskou gedurende de nachten in Huayhuash!
Vervolgens stond er een lange busrit op het programma: ruim 12 uur naar Arequipa. Vanuit hier hebben we een tour geboekt naar de welbekende Colca Canyon. Omdat we even geen zin hadden in een flinke hike van meerdere dagen, besloten we een bustour te boeken. Achteraf kunnen we concluderen dat dit toch niet echt ons ding is. Busje in, busje uit, busje in, busje uit... Maar goed, we hebben wel mooie dingen gezien onderweg. Het hoogtepunt was toch wel het zien van een condor, de grootste vliegende vogel ter wereld. De spanwijdte van een volwassen condor is ongeveer 3 meter. We hadden deze vogels al eerder gezien, maar niet van zo dichtbij. Helaas bleef het bij 1 condor.
Na een aantal dagen in Cusco en omgeving doorgebracht te hebben begonnen we aan de Inca Trail: een 4-daagse bergtocht naar Machu Picchu, een Inca stad. De tocht staat er om bekend dat deze vrij pittig is. Dat was ook zeker het geval. Zo kwamen we onderweg mensen tegen die aan het zuurstof moesten, die gevallen waren en bijna iets gebroken hadden, aan de diarree waren en zelfs mensen die moesten afhaken. Ook Lies was op dag 2 en 3 niet lekker, wat de tocht extra zwaar maakte. De eerste twee dagen hebben we met name in de regen gelopen. Dat viel niet mee. Bovendien hadden we hierdoor minder uitzicht. Het hoogste punt bereikten we op de 2e dag: Dead Woman's Pass, 4.200 meter. De derde dag was voornamelijk droog en konden we meer genieten van het uitzicht. Het was een lange dag: 12 uur. De laatste dag was natuurlijk het hoogtepunt van de trek. Na vroeg opstaan en een wandeling van anderhalf uur kwamen bij de Sun Gate, het punt waarvandaan je Machu Picchu voor het eerst kunt zien. Prachtig! Ondanks dat we het al vele malen op TV gezien hadden was het ontzettend indrukwekkend. Die dag en de dag erna hadden we tijd om de Inca stad te verkennen. Bovendien hebben we ook nog Huayna Picchu beklommen, een berg aan de andere kant van Machu Picchu met mooi uitzicht. Kortom: weer veel verschillende indrukken opgedaan in een korte tijd. Na 3 nachten op een te dun matje in een natte tent geslapen te hebben, was het heerlijk om weer in een hotel te kunnen slapen en douchen.
Tot slot het antwoord op de vraag van de vorige keer. Bedankt voor de vele inzendingen, die zelfs via mail en sms binnenkwamen! Gefeliciteerd Alma, je zat er het dichtste bij! Het hondje kostte omgerekend 4 euro. Over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd
Op dit moment zijn we ons aan het voorbereiden op een 7-daagse jungletocht door Manu National Park. Volgende keer meer hierover!
Veel liefs uit Peru,
Den & Lies
PS: Er staan weer nieuwe foto's op!
Cordillera Huayhuash
Na een paar dagen in Huaraz (3.100 meter) had vooral Den opstart problemen in de hoogte. Achteraf bleek dat hij naast hoogteziekte ook nog een griepje/verkoudheid had, waardoor het wennen aan de hoogte nog moeizamer verliep. Ondanks de opstart problemen besloten we toch om een 5-daagse trekking te doen in het gebied van de Cordillera Huayhuash, op een paar uur rijden van Huaraz. We waren tenslotte al bijna een week in Huaraz en na een aantal dagtrips in de buurt vonden we dat het tijd was voor avontuur! Via het hotel zijn we bij een organisatie terecht gekomen die de hele trek in detail kon regelen. Alles geregeld, tijd om te gaan!
Wauw, wauw, wauw, wat was deze trekking ongelofelijk gaaf! Hoeveel indrukken kan een mens in 5 dagen op doen?! Je kunt wel stellen dat dit het eerste pareltje van onze reis is. Hieronder een kort verslag van de trekking:
De eerste dag vetrokken we al om half 5 's ochtends om samen met onze gids (Roger) per bus met 1 tussenstop af te reizen naar Pocpa, een afgelegen berg dorp dat enkel bestaat uit een paar primitieve boerderijtjes omringd met schapen, ezels en paarden. De weg hiernaar toe was al een belevenis op zich: een gammele bus op (te) kleine bergweggetjes met afgronden waar je u tegen zegt. Onszelf maar voorgehouden dat de statistische kans dat we de busreis zouden overleven best groot is. Ook in de bus kijk je je ogen uit: snotterde kindjes, een doos met levende kippen, zakken vol met hooi, een pan groot genoeg om voor een heel weeshuis te koken en ga zo maar door. Eenmaal aangekomen in Pocpa ontmoeten we onze ezeldrijver Antonio en zijn 3 ezels en paard (het paard was voor noodgevallen, maar het was ook leuk om er af en toe gewoon een stukje op te rijden). Na een korte introductie gaan we lopend op pad naar ons eerste kamp (3.950 meter). De weg is prima te lopen en we zien onderweg mooie valleien en verschillende kolibries. Onderweg halen onze ezels ons in en als we aankomen bij ons kamp staat alles al klaar. Het kamp bestaat uit 2 slaaptentjes en een eettent. Na een uitgebreide maaltijd vroeg naar bed, want de volgende dag zou een stuk zwaarder worden. Het werd een koude nacht met een ongelooflijk mooie sterrenhemel.
De tweede dag moesten we een pas oversteken van 4.750 meter hoog. Dus vroeg opstaan, uitgebreid ontbijten en gaan met die banaan. Een echte beproeving! Onderweg weer van alles te beleven: de eerste witte toppen (circa 6.500 meter) en veel verschillende vogels waaronder de beroemde Condor. Ook passeerden de ezels ons weer en na wat onoplettendheid van de ezeldrijver gingen de ezels er compleet met ons kamp op hun rug vandoor, de verkeerde kant op (het is uiteindelijk goed gekomen). Na ongeveer 5 uur bereiken we de pas en zien we de volgende vallei waar ons tweede kamp (4.050 meter) zal zijn, aan een prachtig bergmeer. Wauw, wat een mooie vergezichten! Na een flinke afdaling aangekomen bij ons kamp. Elke dag coca-thee drinken (wat schijnt te helpen tegen de hoogte), avond eten en weer vroeg naar bed. Wederom een koude nacht.
De derde dag hadden we een rustdag. Lekker een beetje rommelen in de prachtige vallei. In de ochtend gingen we met Roger en Antonio op forel vissen in een snel stromend riviertje. Na heel lang proberen erg weinig resultaat. Onze ezeldrijver ving de vissen achter elkaar, best frustrerend. Wij moesten maar genoegen nemen met 1 forel! Driemaal raden wie deze gevangen had... Verder rustig aan en vooral genoten van het mooie uitzicht.
De vierde dag gingen we naar een uitzichtpunt op 4.600 meter. Dus weer vroeg opstaan, ontbijten en vertrekken. In een rap tempo zijn een we een behoorlijk stijl pad omhoog gegaan. De hoogte begint steeds meer te wennen en we lopen probleemloos lange etappes naar ons einddoel. Geweldig mooi uitzicht. We blijven maar foto's maken en filmen. Op het uitzichtpunt geluncht en enorm genoten van het uitzicht. Dan weer afdalen richting ons nieuwe kamp. Deze is ondertussen verplaatst naar de oever van een mooi meer. In recordtijd zijn we weer terug bij ons kamp. Onderweg weer verschillende vogels gezien waaronder de Caracara (een valkachtige). Eenmaal aangekomen in ons kamp heeft onze gids Roger besloten om voor zijn moeder een puppy te kopen. Een super lief beestje van 6 weken oud die dus de hele terugreis met ons mee zou gaan. Leika, zoals Roger haar besloot te noemen was wel een beetje mensenschuw omdat ze in een grot in de bergen woonde. Maar dat trok al snel bij. Jammer dat we haar niet mee op reis kunnen nemen! Verder die dag weer aan de coca-thee, vroeg eten en weer naar bed. We begonnen wel steeds meer te verlangen naar een lekkere douche en een lekker bed. Maar dat is denk ik wel normaal na alleen maar koude nachten zonder douche en andere luxe. Voor de laatste keer in onze tent dromend over een warme douche.
De laatste dag. Om 5 uur opstaan, want we moesten een lang stuk lopen richting de bewoonde wereld. De weg was voornamelijk vlak met aan het eind een flinke afdaling richting het dorp Llamac. We hadden haast, want we moesten de bus van 11:30u halen. Onderweg tientallen kolibries gezien en uiteraard weer mooie vergezichten. Slechts 10 minuten voordat de bus vertrekt komen we aan en vertrekken we richting Huaraz. Eenmaal in de bus gaan we het (te) kleine en stijle berg weggetje weer terug, maar in onze gedachten zijn we nog steeds aan het nagenieten van de laatste dagen.
Vandaag wordt onze berg stinkende kleding gewassen en morgen vertrekken we weer richting Lima om vervolgens richting Ica en Arequipa af te reizen.
We sluiten af met de vraag van de week: Wat kostte de puppy (omgerekend in Euro's) die Roger voor zijn moeder kocht? Het goede antwoord volgt tijdens de volgende blog.
Tot de volgende keer!
Denny & Lies
PS: Er staan ook weer nieuwe foto's op!
Barbaren & Peruanen
Dinsdagochtend in alle vroegte was het eindelijk zover! We werden door Fred, Lida en Floor geëscorteerd naar Schiphol. De eerste vlucht naar Madrid viel mee, we waren er zo. We zagen wel op tegen de lange vlucht naar Lima, maar troostten ons met de gedachte dat we de hele weg films konden kijken. Eenmaal aan boord ontdekten we dat er geen in-flight entertainment was, alleen een paar schermen voor algemeen gebruik... Welke primitieve barbaren hebben dát bedacht?! Onderweg konden we dus ook niet zien hoe laat het was. Twee zoetsappige films, vele dutjes en twee vliegtuigmaaltijden verder kwamen gelukkig toch nog aan in Lima.
Bij de douane kregen we een brede glimlach en een stempel voor ‘seis meses' (6 maanden). Eenmaal onze tassen opgehaald moesten we langs de controle. We moesten op een grote knop drukken: Werd het lampje groen, dan mocht je doorlopen. Werd hij rood, dan moesten de tassen gescand worden. Vreemd systeem, we snapten er eerst ook niets van. Je zag die man denken: domme toeristen!
We werden netjes opgewacht door een taxi die ons naar het hotel zou brengen. Op de weg was het een grote chaos, maar wel een georganiseerde chaos. Zonder toeter hoor je er niet bij. En voorsorteren is natuurlijk voor onzekere mensen. Als je hier naar rechts wilt, dan stop je gewoon op de 3e rijbaan en sla je af over de andere banen heen. Het was meteen een ander wereldje, maar ze zijn hier niet helemaal afgesloten van de rest van de wereld: in de eerste minuten zagen we iemand fietsen die smurfen verkocht en merkten we een billboard op voor het concert van Justin Bieber in Lima (volgens ons is het concert afgelast, omdat hij bedreigd werd, dát dan weer wel).
Het hotel was eenvoudig, maar voldeed verder prima. We zijn meteen naar bed gegaan (het was toen 8 uur 's avonds), want we waren al 24 uur op. Rond 2 uur was Lies alweer wakker en had ze enorme honger. Jetlag dus. Drie dagen later kunnen we stellen dat die jetlag wel weer redelijk over is.
De volgende dag hebben we Lima verkend, lekker wat gegeten en rond geslenterd. We vinden dat er weinig blanken rondlopen. Wat als gevolg heeft dat wij voor sommigen een attractie zijn, we hebben al twee keer moeten poseren voor een foto
Gisteren zijn we met de bus naar Huaraz gereden, in de Cordillera Blanca. We kozen bewust voor een dagrit, zodat we veel konden zien. Het was werkelijk prachtig! We hadden de beste plekken van de bus: vooraan bovenin, met een panorama uitzicht. De busrit duurde 8 uur. We kwamen door veel verschillende landschappen. Het eerste stuk na Lima leek de Gaza strook wel. Veel zand, kleine huisjes, veel bruin en grijs en prikkeldraad. Daarna een stuk wat Aziatisch aandeed, met velden met gewassen waarin mensen aan het werk waren, en veel palmbomen. Vervolgens een stukje Mongolië: uitgestrekte velden met gras en lila bloemetjes, met bergen op de achtergrond. In de velden stonden her en der wat tenten waarin mensen woonden en wat herders met hun koeien en geiten. Kortom, dit was een wereldreis op zich!
Vandaag hebben we lekker rustig aan gedaan. Huaraz is een ontzettend leuk en gemoedelijk stadje, net boven de 3.000 meter. Wel even wennen dus, qua zuurstof.
Bedankt voor alle smsjes trouwens! Die worden met veel plezier gelezen.
Adios!