Ook al is het nieuwe jaar al een aantal dagen begonnen, we willen iedereen via deze weg toch nog al het beste en vooral veel gezondheid wensen voor 2012! En bedankt voor alle leuke reacties die we van iedereen krijgen, keep them coming!

Maar nu eerst nog een stukje over de afsluiting van 2011, want daar waren we gebleven. Nadat ons achterste hersteld was van het paardrij-avontuur hebben we de bus gepakt naar Buenos Aires, om daar Kerst te vieren. In Argentinië worden Kerstavond en 1^e Kerstdag gevierd, dus besloten wij ons aan te passen. Dat ging alleen niet zo makkelijk. We wilden lekker uit eten op Kerstavond, maar ondanks de enorme omvang van de stad was alles dicht. Blijkbaar is Kerstavond hier echt een familie aangelegenheid. We begonnen de moed al op te geven, toen we een soort Chinees restaurant vonden waar ze een lopend buffet hadden voor de gelegenheid. Hoe diep kun je zinken op Kerstavond? Maar we moeten toegeven dat het eigenlijk best lekker was. Na een zonnige en warme Kerst besloten we dat het wel een goed idee zou zijn om direct een campervan te huren. Dat viel niet mee, maar het is gelukt! En zo vertrokken we eind december met ons nieuwe huisje richting het zuiden.

De afstanden zijn hier enorm. Het kostte ons 3 dagen om op onze eerste bestemming aan te komen: het merendistrict. De camper heeft een snelheidsbeperking van 90 km/u, dus echt hard gaat het niet. De snelweg is hier grotendeels een eenbaansweg, waar je nauwelijks verkeer tegenkomt. Er wordt veel naar ons gezwaaid, met name door truckers. Blijkbaar vinden ze dat we met ons gevaarte bij hun ‘clubje' horen.

Onderweg is niet altijd even veel te zien. De highlights van het land zijn prachtig, er tussen in is het wat saai. Om ons wakker te houden treffen we af en toe een politiecontrole, maar we zijn nog nooit aangehouden. Daarnaast hebben ze af en toe een ‘fruitvliegjes controle'. Jawel, binnen Argentinië schijnt een bepaald gebied fruitvlieg-vrij te zijn... Dus. Alsof een fruitvliegje netjes langs de controlepost gaat en niet gewoon de fruitvlieg-grens overvliegt... Ach, werkgelegenheid hè.

Eenmaal in het merendistrict konden we nauwelijks wat zien. In buurland Chili was een vulkaan uitgebarsten (dat schijnt ‘ie met grote regelmaat te doen), waardoor de lucht gevuld was met asdeeltjes. Gelukkig verschilde de windkracht en -richting per uur, zodat we af en toe nog wel wat konden zien hoe mooi het hier was.

Kamperen doen we afwisselend in het ‘wild' en op echte campings. Althans, echte campings... Den heeft zelfs een keer een uur hout staan hakken om het water voor onze douche te verwarmen.

We zijn al aardig ingeburgerd en hebben zelfs onze eigen parilla (een gril rooster) waar met grote regelmaat flinke lappen Argentijnse steak op gebraden worden, boven een zelfgestookt houtvuurtje. Heerlijk!

Inmiddels zijn we helemaal in het zuiden van Argentinië: Tierra del Fuego. Het was een aardige uitdaging om hier te komen. Naast heel lang en ver te hebben gereden (en dan bedoelen we ook écht heel lang en ver) moesten we twee keer de grens oversteken. Je kunt namelijk niet op dit Argentijnse stuk land komen, zonder via Chili te reizen. En de grens oversteken is hier een totaal ander begrip dan in de EU... We worden nog moe als we er aan terug denken. Stel je voor: een gebouw, in de middle of nowhere, waar de rijen tot buiten staan. Je staat eerst 45 minuten in de koude wind te wachten, tot je binnen bent. Daar gaat de rij nog verder en constateer je dat er 3 stappen zijn die je moet doorlopen, waarvoor je afzonderlijk in de rij moet staan. Eerst moet je als persoon officieel het land verlaten. Daarna moet je officieel het volgende land binnen gelaten worden. En oh ja, daar hebben we trouwens nog een andere rij voor. En nee, die stap stond nog niet in het 3-stappenplan. Vervolgens moet je je auto uitvoeren en in het volgende land invoeren. Tot slot moet je laten weten of je nog etenswaren hebt aan te geven, want je mag niet alles meenemen. En voor dit alles krijg je een stempelkaart mee. Pas als je alle vijf de stempels hebt, mag je de grens over. Net een soort Elfstedentocht. Het duurt in elk geval bijna net zo lang! In totaal zijn we er ruim 3 uur mee bezig geweest. Om vervolgens een dag later weer de grens naar Argentinië over te steken. Dit duurde gelukkig maar 1 uur. Maar je raad het al: dat was natuurlijk te mooi om waar te zijn. Tien kilometer verderop bleek dat dit uur alleen maar was om Chili te verlaten. Nu moesten we hetzelfde proces nog een keer doorlopen om Argentinië weer in te mogen. Echt, welke halvezolen dit bedacht hebben... Maar goed, als je eenmaal de mooie bergen van Tierra del Fuego ziet, ben je dit gedoe gauw vergeten!

We bevinden ons momenteel aan het einde van de wereld: in Ushuaia. Het is hier een stukje kouder dan we tot nu toe gewend waren, maar dat is ook niet zo gek, zo vlak bij Antarctica. De camper geeft ons enorm veel vrijheid. We komen op plekken waar we zonder camper nooit zouden komen en genieten dus volop.

Vanaf het einde van de wereld: ciao!

Denny & Lies