Dinsdagochtend in alle vroegte was het eindelijk zover! We werden door Fred, Lida en Floor geëscorteerd naar Schiphol. De eerste vlucht naar Madrid viel mee, we waren er zo. We zagen wel op tegen de lange vlucht naar Lima, maar troostten ons met de gedachte dat we de hele weg films konden kijken. Eenmaal aan boord ontdekten we dat er geen in-flight entertainment was, alleen een paar schermen voor algemeen gebruik... Welke primitieve barbaren hebben dát bedacht?! Onderweg konden we dus ook niet zien hoe laat het was. Twee zoetsappige films, vele dutjes en twee vliegtuigmaaltijden verder kwamen gelukkig toch nog aan in Lima.

Bij de douane kregen we een brede glimlach en een stempel voor ‘seis meses' (6 maanden). Eenmaal onze tassen opgehaald moesten we langs de controle. We moesten op een grote knop drukken: Werd het lampje groen, dan mocht je doorlopen. Werd hij rood, dan moesten de tassen gescand worden. Vreemd systeem, we snapten er eerst ook niets van. Je zag die man denken: domme toeristen!

We werden netjes opgewacht door een taxi die ons naar het hotel zou brengen. Op de weg was het een grote chaos, maar wel een georganiseerde chaos. Zonder toeter hoor je er niet bij. En voorsorteren is natuurlijk voor onzekere mensen. Als je hier naar rechts wilt, dan stop je gewoon op de 3^e rijbaan en sla je af over de andere banen heen. Het was meteen een ander wereldje, maar ze zijn hier niet helemaal afgesloten van de rest van de wereld: in de eerste minuten zagen we iemand fietsen die smurfen verkocht en merkten we een billboard op voor het concert van Justin Bieber in Lima (volgens ons is het concert afgelast, omdat hij bedreigd werd, dát dan weer wel).

Het hotel was eenvoudig, maar voldeed verder prima. We zijn meteen naar bed gegaan (het was toen 8 uur 's avonds), want we waren al 24 uur op. Rond 2 uur was Lies alweer wakker en had ze enorme honger. Jetlag dus. Drie dagen later kunnen we stellen dat die jetlag wel weer redelijk over is.

De volgende dag hebben we Lima verkend, lekker wat gegeten en rond geslenterd. We vinden dat er weinig blanken rondlopen. Wat als gevolg heeft dat wij voor sommigen een attractie zijn, we hebben al twee keer moeten poseren voor een foto

Gisteren zijn we met de bus naar Huaraz gereden, in de Cordillera Blanca. We kozen bewust voor een dagrit, zodat we veel konden zien. Het was werkelijk prachtig! We hadden de beste plekken van de bus: vooraan bovenin, met een panorama uitzicht. De busrit duurde 8 uur. We kwamen door veel verschillende landschappen. Het eerste stuk na Lima leek de Gaza strook wel. Veel zand, kleine huisjes, veel bruin en grijs en prikkeldraad. Daarna een stuk wat Aziatisch aandeed, met velden met gewassen waarin mensen aan het werk waren, en veel palmbomen. Vervolgens een stukje Mongolië: uitgestrekte velden met gras en lila bloemetjes, met bergen op de achtergrond. In de velden stonden her en der wat tenten waarin mensen woonden en wat herders met hun koeien en geiten. Kortom, dit was een wereldreis op zich!

Vandaag hebben we lekker rustig aan gedaan. Huaraz is een ontzettend leuk en gemoedelijk stadje, net boven de 3.000 meter. Wel even wennen dus, qua zuurstof.

Bedankt voor alle smsjes trouwens! Die worden met veel plezier gelezen.

Adios!